Prof. Dr. İhsan Süreyya Sırma
“Rock müziği
Şırnaklıları coşturdu” -
Gazeteler
Yaşlı olmadığı
gibi, sırtındaki yük de pek ağır değildi. Fakat o, yine de adımlarını çok ağır
atabiliyor, güçlükle çıkıyordu yukarı mahallenin yokuşunu...
Onun tarihlerden,
günlerden, aylardan pek haberi olmadığı için, tarihi Şırnak’ınkinden de eski
olan Dérşev köyünden ne zaman geldiklerini bilmiyordu. Kocasının
birileri tarafından öldürüldüğünü duymuş; bir daha haber alamamıştı
çocuklarının babasından... Dağda mı, pusuda mı, değirmen yolunda mı, yoksa hiç
birinde mi, kaybolup gitmişti Mahmut’u?.. Fato bunları bilmediği gibi kimseye
de soramıyordu. O Mahmut’unun akıbetini bilmezken, birileri için Mahmut,
ülkedeki binlerce fail-i meçhul kurbanlardan bir tanesi gibi unutulma sürecine
girmişti bile...
Mahmut faili
meçhul kayıplar arasındaki yerini alırken, hanımı Fato da Dérşev’deki
sıkıntılardan dolayı tarlasını, dört keçisini, tavuklarını, evini terk edip,
Şırnak’ın yukarı mahallesindeki bir kulübeye sığınmak mecburiyetinde kalmıştı.
Evlenince Mahmut’un kendisine düğün hediyesi olarak taktığı tek altını Kulübe
sahibine vererek yerleşebilmişti bu tavuk kümesi gibi yere...
Soğukların
başladığı Kasım ayının şu günlerinde bebeleri üşüyen Fato, soba kurma imkânından
mahrum olduğu için, kulübenin tam ortasına açtığı çukurda ateş yakıyor, öylece
ısınmaya çalışıyorlardı... Oysa Dérşev’de tarlaları, evleri, sobaları,
odunları, sütleri, yoğurtları bile vardı... Yedi yaşına basan büyük oğlu
Hüseyin, okula gidecek, “efendi” olacaktı!.. Dünyadan bihaber olan
annesine, kitaplardan sahifeler okuyacak, onu bilgilendirecekti her konuda...
Belki de öğretmen olacak, Dérşevlileri eğitecekti Hüseyin... Ama ailesinin
darmadağın olmasına sebebiyet veren birileri çok görmüşlerdi Hüseyin’e “efendi”
olmayı...
Ve Hüseyin kulübede ateşi sönmüş ocağın külleri arasına ayaklarını sokmuş, annesini bekliyordu kardeşleriyle birlikte... Babalarını bir vesile ile tanımış olan İsa Amca, gerçek bir insanlık örneği göstererek onlara ekmek getiriyordu her gün. Fakat birilerinin “besleme”leri olmak, Hüseyin’in ve annesinin o kadar çok ağırına gidiyordu ki, suya bandıkları ekmeği zor yutuyorlardı. Çünkü onlar dilenmeye, başkalarından ekmek beklemeye alışkın değillerdi. Babaları çalışıyor anaları Fato pişirip yediriyordu onları...
Ve Hüseyin kulübede ateşi sönmüş ocağın külleri arasına ayaklarını sokmuş, annesini bekliyordu kardeşleriyle birlikte... Babalarını bir vesile ile tanımış olan İsa Amca, gerçek bir insanlık örneği göstererek onlara ekmek getiriyordu her gün. Fakat birilerinin “besleme”leri olmak, Hüseyin’in ve annesinin o kadar çok ağırına gidiyordu ki, suya bandıkları ekmeği zor yutuyorlardı. Çünkü onlar dilenmeye, başkalarından ekmek beklemeye alışkın değillerdi. Babaları çalışıyor anaları Fato pişirip yediriyordu onları...
Çocuklar kulübede
annelerini bekleye dursun, Fato sırtındaki odunlarla ağır ağır yokuşu çıkıyor;
birileri Dérşevli Mahmut’un karısının bu şekilde Şırnak sokaklarında yük
taşıdığını görüp fark etmesinler için tülbentiyle ağzını, burnunu kapatmaya çalışıyordu...
Şırnak’ın en büyük salonunun yanına vardığında, akşam ezanı okunmuş, ortalık kararmıştı bile.
Şırnak’ın en büyük salonunun yanına vardığında, akşam ezanı okunmuş, ortalık kararmıştı bile.
Salondan acayip
sesler geliyordu. İnsanların bu şekilde homurdandıklarını hiç duymamıştı.
Bayram mı, yas mı, düğün mü, belli değildi. Salonun etrafında güvenliği
sağlayan polisler olduğu için, bakmaya da çekiniyordu. Fato, kulübede kendisini
bekleyen çocuklarını düşündüğü hâlde, salondaki fevkâladelik o kadar göze
çarpıyordu ki, o bile merak ediyordu Şırnak’taki bu değişik sesleri. Çünkü Fato
her gün buradan geçiyor, fakat bu gürültüyü duymuyordu. Sonra kendisi gibi
yukarı mahallede oturan bir çocukla karşılaştı; ve ona sordu ne olup bitiyor
diye. Çocuk bir şeyler mırıldandı amma, Fato anlamadı.
- Rok! Rok! Diyordu çocuk... Fakat bir başkası müdahale etti:
- Rok değil, rak!.. Fato onlara:
- Peki “rak” nedir diye sordu. Her iki çocuk bir ağızdan:
- Vallahi bilmiyoruz! Biz de öyle duyduk? Bize yeni bir okul, ya da fabrika açmasınlar? Bu “rak” için çok iyi bir şeydir diyorlar? Artık Şırnak’ın da bir Devlet Bakanı var ya! Belki o getirmiştir?
- Rok! Rok! Diyordu çocuk... Fakat bir başkası müdahale etti:
- Rok değil, rak!.. Fato onlara:
- Peki “rak” nedir diye sordu. Her iki çocuk bir ağızdan:
- Vallahi bilmiyoruz! Biz de öyle duyduk? Bize yeni bir okul, ya da fabrika açmasınlar? Bu “rak” için çok iyi bir şeydir diyorlar? Artık Şırnak’ın da bir Devlet Bakanı var ya! Belki o getirmiştir?
Fato, “rak rak”
diye mırıldana mırıldana kulübeye, çocuklarının yanına vardığında, tiril tiril
titriyorlardı soğuktan. Babalarının dostu İsa Amca’nın getirdiği ekmeği suya
banıp yemeğe çalışırken; Mahmut’unu, Dérşev’deki hayatını düşünmeye dalan
Fato’nun gözlerinden bir damla, “Rock!” diyerek ocağın küllerine düşüp
kayboldu...
12 Kasım 1998
0 yorum:
Yorum Gönder