Merhum Kasım Hocam’ın Ardından

MERHUM KASIM HOCAM’IN ARDINDAN

Doç. Dr. İbrahim Barca

Akademik manada ilmi hayatıma gözlerimi kendisiyle açtığım Harran Üniversitesi İlahiyat Fakültesi hocalarından Prof. Dr. Kasım Şulul hocamın, vefat ettiğini öğrendim. Yaklaşık beş yıl kanserle mücadele eden Hocam ilaçlarla ayakta kalmaya çalışsa da bedeni bu ağır hastalığa daha fazla dayanamadı ve netice de her faniyi bekleyen “inna lillahi” emrine boyun eğdi. Allah’a ve onun elçisi kâb-ı kavseyn makamının sahibine büyük muhabbeti olduğuna şahit olduğum Hocam, umarım eltâf-ı ilâhiyeye mazhar olur ve mukarrabîn ve sıddîkîn ile haşr olunur.

Resmi olarak yüksek lisans danışmanım, fahri ve gönüllü olarak da doktora danışmanım olan Merhum Kasım Hocam ile akademik dünyayı ve ilmi faaliyetleri tanıdım. Onun tek önemli gerçeği ve ülküsü olan İslam medeniyetinin tekrar eski şaşalı günlerine kavuşması ve klasik ilimlerin yeniden canlandırılması ve günümüz dünyasında tekrar işlerlik kazanmasıydı. Bunu her platformda ve ortamda biz öğrencilerine de aşılamaya çalışırdı. Ömrünü bu hedef doğrultusunda geçirdiğini söyleyebilirim. Ayağı yere basmayan, kadük, temelsiz, geleneği toptan reddeden ve küçümseyen, günü kurtarmaya yönelik veya sahiplerinin şöhret arzusunun eşlik ettiği İslami ilmi çalışma girişimlerinden hep uzak durmaya çalışırdı. Bunun yanı sıra hayatını adadığı mezkûr amacına hizmet eden her İslami ilmi çalışmanın da destekçisi ve teşvik edeni olurdu. Biz öğrencilerine de devamlı bu amacı ve amacı dolayımındaki tavrını aşılamaya çalışırdı.

Odasına hep heyecanla ve sevinçle girer, her defasında çay ve benzeri ikramlarından nasipdar olur ve ilim yolculuğuma daha bir şevkle devam etme kararı ile çıkardım. Mütevazı olmasından dolayı, odasında ders yapmayı heyecanla beklerdim.  O dersler ve o esnada yaşadıklarımız güzel anılar daima tebessümle ve rahmetle onu yad ettirecektir. Her aradığımda bana cevap verirdi. Ben konuşmayı kesmeden de konuşmayı kesmezdi. Bir talebeden daha çok bir evlat ve bir emanet gibi bize bakardı. Bazen gençlik, toyluk ve acelecilik kaynaklı istemeden onu kızdırdığımda veya yorduğumda şakayla karışık “İbrahim senin kaşına gözüne hayran değiliz; sende ilmi manada bir cevher görüyoruz. Bu yüzden seni idare ediyoruz” mealinde cümleler sarfederek bana takılırdı merhum hocam. Kin tutmadığına ve nefsi lehine intikam alma eylemine girişmediğine çokça şahit olduğum Hocam, bazen ödevlerini yerine getirmeyen veya tembellik gösteren öğrenciler hakkında benimle şakalaşarak “ev jî ji we ye” derdi ve beraber gülerdik Hocamla. İlmi manada hangi eserine az veya çok katkım olmuşsa mutlaka önsözde benden bahsederdi. Kütüphanesinden veya evinden İstediğim kitabını emanet alabilirdim. Onun öğrenci ile ilişkisi sadece soğuk üniversite duvarları arasından ibaret değildi. Allah’ın bizi kendisiyle tanıştırmasına tesadüf gözüyle bakmayan Hocam, ciddiyetimizi ve samimiyetimizi anladığında ise kendi dünyasına katardı. Artık bizi aileden sayardı. Bizi ve ailemizi evine alır ailesi ile de tanıştırırdı. Çok sevdiği sahabe hayatından izler vardı bu türden tavır ve tutumlarında. Şanlıurfa’da ilk defa yediğim terbiye edilmiş tavuk yemeğini o bana ısmarlamıştı. Aç olmadığı halde sırf ben utanıp yememezlik yapmayayım diye ve bedenine eziyet edeceğini bile bile benimle yemek yemişti merhum Hocam. Ne derdimiz olsa onu arayıp anlatabilirdik. Eski ulema ve evliya gibi bizi dinler, sakinleştirir ve yardımcı olmaya çalışırdı. Hep bana rebbena demezdi. Kendisi için istediği nimetleri öğrencileri için de isterdi. Biz öğrencilerinin başarılarından dolayı gurur duyar ve bunu gösterirdi de. Katılacağı sempozyum, çalıştay, seminer vb. etkinliklere bizi de davet eder ve bu yönde teşvik ederdi. Bunun yanında yerelde klasik ilim geleneği önderleri ile de bizi tanıştırır, ilahiyatların paydaşları olarak onlarla iletişim içinde olmamızı isterdi. Yaptığımız her ilmi çalışma ve etkinliği ona anlatırdık. O kendi çalışması gibi görür, katkıda bulunabiliyorsa bulunur ve başarılarımıza ortak olup bizimle sevinirdi. Maddi manada zor durumda olduğumuz hissettiğinde bize bir şekilde destek olmak isterdi. Bir ara maddi anlamda zor durumda olduğumu hissetmiş ve birileri aracılığıyla yaklaşık 1000 lira bana yardımda bulunmuştu merhum Hocam…

En son onunla telefonda konuşmuştum ve her zamanki gibi bana yine hangi ilmî çalışmaları yapıyorsun diye heyecanla sormuştu. Ben de hocasının gözüne daha çok girmek isteyen ve onun takdirini almak isteyen bir öğrenci edasıyla hızlı hızlı Şia’da Siyer-i Nebevi diye bir kitap çalışmamdan ve diğer bazı makale ve tercüme faaliyetlerimden bahsetmiştim. Yine her zamanki beni takdir ettikten sonra, nelere dikkat etmem gerektiği ve bana nasıl katkı verebileceği konusunda uzunca konuşmuştu…

Daha pek çok şey anlatabilirim belki merhum Hocam hakkımda, fakat birkaç gün önce vefat etmesi ve benim hala onun ani vefatı nedeniyle değişik karmaşık duygular içinde olmam hasebiyle kalem ancak bu kadar, dayanabildi, tereddüde düştü ve sükût etti.

Hocamın vefat haberini geç aldım ve cenazesinde bulunamadım.  Bu belki de kalbimde hep bir ukde olarak kalacak. Ancak ben onun bundan dolayı, beni çoktan affetmiş olduğunu bilmekle kendimi teselli edeceğim. Velhasıl sadece bir Hocamı kaybetmedim ben. Üzüntüm bu debdebeli ve zorlu imtihan sürecinde önemli bir dayanağımı, sırdaşımı ve yol arkadaşımı da kaybetmemdendir. Umarım gönlü geniş ve oldukça merhametli Hocam, hakkını bize helal etmiştir ve tanıdığım Hocam eder de. Benim ise sadece onun ardından minnettarlık duygum bakidir.

Allah, Kasım Hocam’a merhametiyle muamele etsin, muhterem eşi ve çocukları başta olmak üzere tüm talebeleri, yakınları ve sevenlerine sabırlar nasip etsin. 

 

Paylaş Facebook

Paylaş Twitter

Paylaş Google+

Paylaş LinkedIn