Çaktırma! Ben Diyorum, Ama Sen “Allah Diyor” Diye Bil

 

Ebû Ömer b. Dâvud

 

Allah’ın kitabını okuyan her insan bir şeyler anlar. Anladıklarımız arasında benzerlikler de var, farklılıklar da… İşin tabiatı böyle. Eğer herkes aynı şeyi anlasaydı, hepimiz birbirimize benzerdik. Bana sorarsanız çok sıkıcı olurduk. Kim sürekli kendisinin fotokopisi olan birisiyle yaşamak ister ki!

Farklı anlıyoruz, tamam…

Farklı yorumluyoruz, eyvallah…

Farklı düşünüyoruz, ne âlâ…

Sorun yok, böyle kalalım.

Ama yerinde durmuyor insanoğlu… Benim gibi inanmıyorsan, mülhitsin, benim gibi anlamıyorsan, geri zekâlısın, benim gibi düşünmüyorsan münafıksın, diyor.

Sadece bunu mu söylüyor?

Dahasını da söylüyor.

Kendi söylüyor, ama “Allah dedi” diyor.

Ayeti okuyarak “Allah dedi” dese ona zaten eyvallah dedik, qâlû belâda…

Ayeti okuyup kendi yorumuna “Allah dedi” diyor.

İtiraz etseniz, İslam literatüründe zikredilen “İslam dışılığı” tanımlayan bütün kavramları sıralayacak…

Kâfir, münafık, müşrik, mülhid, bel‘am, tağut, fasık… Ve daha bir düzine yafta…

Sonra da birlikten, beraberlikten, vahdetten, ümmetten bahset.

Bütün farklılıkları yok say. Kendin için sonuna kadar kullandığın yorum hakkını başkasına koklatma, sonra da kardeşlikten bahset.

Tek kişilik ümmet, tek başına kardeşlik nasıl olacak?

Geçmişte insan olarak yaşadıklarından, biriktirdiklerinden hiç ders almaz mısın?

Örnek verdiklerini örnek alıyor musun?

Sakin ol birader…

Allah adına konuşmuyorsun.

Kendi adına konuştuğun bile meçhul…

Sakin ol ve teklifimi dinle…

Gel anlaşalım. Sen okuduğun nastan anladığını kendi anlayışın olarak anlat. Kendini merkeze alarak Allah adına konuşma. Ben de senin beşeri çabana değer vereyim. Ama peşinen söyleyeyim. Emme basma tulumba gibi kafa sallayıp onaylamam. Soru sorarım, sorgularım. Kabul etmiyorsan babanın köyünde tarlalar yıllardır boş duruyor. Bırak bu işleri köye dön, rızkını Allah’tan umarak işe koyul. Sen de rahatla, ben de rahatlayayım.

Paylaş Facebook

Paylaş Twitter

Paylaş Google+

Paylaş LinkedIn