Mikdâd b. Amr şöyle rivayet etmiştir: Abdullah b. Cahş Seriyyesi’nin Nahle’ye yaptığı sefer sırasında Hakem b. Keysân’ı esir aldım. Kumandanımız onun boynunu vurmak istedi. “Ona dokunma. Onu Allah Resûlü’ne götürelim” dedim. Nihayet Hz. Peygamber’in yanına vardık. Allah Resûlü onu İslam’a davet etmeye başladı. Hakem, “İslam nedir?” diye sordu. Hz. Peygamber, “Tek olan ve ortağı olmayan Allah’a kulluk etmek, Muhammed’in O’nun kulu ve Resûlü olduğunu tasdik etmektir.” buyurdu. Hz. Peygamber epey bir süre ona İslam’ı anlatınca Hz. Ömer, “Ey Allah’ın Resûlü! Bununla niçin konuşuyorsun? Allah’a yemin ederim ki, bu asla Müslüman olmayacak. Onu bırak, boynunu vurayım ve canını cehenneme göndereyim.” dedi. Allah Resûlü, Hz. Ömer’in fikrini uygun görmedi. Bir süre sonra Hakem “İslam’ı kabul ediyorum.” dedi. Hz. Peygamber, ashabına dönüp şöyle buyurdu: “Biraz önce bu hususta size uysaydım, onu öldürtecektim ve o cehenneme girecekti.”
Hz. Ömer dedi ki: “Hakem’in iyi bir Müslüman olduğunu gördüm. Yaptıklarımdan utandım. Kendi kendime, “Allah Resulü’nün benden daha iyi bildiği bir işte ona nasıl karşı çıkıyorum.” dedim. Yalnız tek tesellim şu idi: Ben bunları Allah ve Resûlüne samimi bağlılığımdan dolayı yapıyordum. Bu sebeple müsterih olabilirdim. Allah’a yemin ederim ki Hakem, mükemmel bir Müslüman idi. Allah yolunda cihad etti ve Bi’r-i Ma‘ûne’de şehit düştü. Allah Resûlü ondan hoşnut olarak cennete girdi.” İbn Sa’d, Tabakât, IV, 128 (416. Biyografi).
